Wiem, wiem, nie powinnam narzekać, bo oto po raz trzeci dane
mi było doświadczyć tego, o czym większość fanów bezowocnie sobie marzy. Nie da
się jednak ukryć, że jeśli wydaje się grubą kasę na konwent, powinien on
stanowić czystą, niczym nieskrępowaną przyjemność, a nie być źródłem
nieustającego wk… Niestety, mimo cudnych wydarzeń tego weekendu, większość
stanowiło nieustający powód do stresu.
Kiedy pojechałam na Asylum trzy lata temu, uczestników było
koło 800 i gdzieniegdzie słychać było głosy, że to już trochę dużo ze względu
na harmonogram wydarzenia. Co bowiem można robić na takim konie? Rzecz jasna
chodzić na panele, wykupić zdjęcie z ukochanym aktorem, dostać autograf
(niektóre jednak trzeba dokupić), spróbować dostać się na kameralne spotkanie z
aktorem (tzw. coffee lounge)
uczestniczyć w imprezach wieczornych lub – last
but not least pointegrować się z Supernaturalową Familią.
Ilustracje to jednak nie zdjęcia piekielne, ale te z paneli, na których udało mi się być :)
I powiem tak – wszystko to dało się zrobić na moim pierwszym
Asylum, chociaż bywało miejscami ciasno z czasem, zwłaszcza przy najbardziej
oblężonych aktorach. Przeciętny slot czasowy na fotoopki to 45 minut i w tym
czasie da się „obsłużyć” może ze 200-300 osób (nie uwierzycie, jak szybko to
leci). Przy 800 uczestnikach problem był tylko przy Mishy i Marku, Jareda i
Jensena na tym konwencie nie było. Reszta jakaś poleciała, można było poprosić
o pozy, przy autografach dało się przy okazji zamienić kilka słów, wręcz się
pośmiać, był czas na personalizację. Jasne, pewne rzeczy się pokrywają, nie da
się zatem wtedy pojawić na takich chociażby panelach, ale rozkład dostępny jest
wcześniej, pewne decyzje zatem podjąć się da. Oczywiście, nie było idealnie,
żeby stanąć w kolejce po bilety na markowego coffee lounge’a, musiałyśmy wstać o piątej nad ranem i ustawić się
(a raczej ułożyć) w kolejce, cały jednak konwent nie upłynął człowiekowi pod
znakiem wiecznego wpienienia i zmęczenia. Ba, był czas i ochota na to, by się
przebrać na tematyczne dyskoteki, był czas, by postać na zewnątrz hotelu i
powymieniać plotki…
Rok później było jakby gorzej – ludzi znacznie więcej, ale z
drugiej strony więcej i gości, więc jakoś się te tłumy rozkładały. Niestety,
skończył się jakże uroczy czas personalizacji autografów, na osoby wnoszące na
fotoopki gadżety patrzono nieprzychylnie (wyjaśnienie, o co chodzi, zajmuje
nieco czasu), a ogólny sajgon panował tak wielki, że co poniektórzy siadali w
kąciku i obiecywali sobie, że to po raz ostatni. Cały czas na fotoopki
zostawało 45 minut, co sprawiało, że ciężko było cokolwiek zaplanować,
zwłaszcza jeśli znalazłeś się w grupie pośrodku alfabetu, której nie wywołano.
O, tu należy Wam się wyjaśnienie – na Asylum każdy uczestnik
przynależy do grupy oznaczonej literą alfabetu, przydzielanej w zależności od
tego, kiedy kupił bilet (im szybciej, tym lepiej). Do opek i autografów grupy
wywołuje się różnie: od A lub od Z, żeby było z założenia sprawiedliwiej,
niestety, sprawiedliwiej jest jeno na papierze, bo jeśli znajdujesz się pośrodku
alfabetu, masz przekichane.
Byłam jedną z tych osób, co to sobie opowiadały, że to już
po raz ostatni. Również ze względów finansowych, bo widmo utraty nerki pojawiło
się na horyzoncie. Jednak w ubiegłym roku, kiedy Internet zalany był zdjęciami
z ComicConu, Rogue Events rzuciło dodatkowe bilety na Asylum. Moje nerwy,
nadwyrężone nieco niusami z San Diego, nie wytrzymały. Wraz z przyjaciółką
nabyłyśmy bilety, zarezerwowałyśmy noclegi i oczekiwałyśmy.
Pierwszy zgrzyt pojawił się już na etapie przedkonwentowym.
Rogue Events nie słynie z szybkiego odpisywania na maile, a jeśli człowiek się
upomina, potrafi go dożywotnio zbanować. Jak sądzicie, kiedy dostałam
potwierdzenie tego, że moje pieniądze dotarły i właściwie to nie wyrzuciłam
kasy na bilety lotnicze w błoto? Jakoś na przełomie marca i kwietnia, czyli po
ponad pół roku. Szczęśliwie jako weteranka wiedziałam, że to często tak się
właśnie odbywa. Jednak nasza grupa – M – przy numerze uczestnika 1239 – dała mi
nieco do myślenia… Ilu tak naprawdę będzie uczestników? No cóż, w najśmielszych
przypuszczeniach nie spodziewałam się ich prawdziwej liczby.
Ludzi było około 2500. Niewiele, kiedy pomyśli się nawet o
naszych rodzimych konach, ale tutaj organizacja jest jakby inna. Dodatkowo, już
wkrótce mieliśmy się przekonać, jak wielki skok na kasę zrobili organizatorzy,
dotarło do nas bowiem, jak wielu jest tzw. upgrade’ów.
Gwoli wyjaśnienia –to osoby, które zapłaciły za bilet dużo więcej niż zwykli
uczestnicy (a zwykły bilet to 100 funtów), najczęściej tak pięciokrotnie. W
zamian za to otrzymują miejsca z przodu sali, które są dla nich specjalnie
zarezerwowane, mają w pakiecie wszystkie opki (poza J2 i gośćmi
sponsorowanymi), siłą rzeczy mają też pierwszeństwo przed uczestnikami
normalnymi w kolejkach do autografów i owych opek – muszą, jeśli mają zrobić je
wszystkie, wszak w tym samym czasie odbywają się przynajmniej dwie sesje. I
wszystko jest pięknie, jeśli takich upgrade’ów jest, powiedzmy, 50. Nie tym
razem. Tym razem było ich około 300, co – jeśli pamiętacie – skutecznie zapełnia
cały slot takiej opki. I nie ma tak, że jeśli nie ma w pobliżu upgrade’ów,
wpuszczają grupy. Nie. Przecież oni się zjawią, są wszak na innych opkach.
Oczywiście, sprawia to, że poza grupami najbardziej skrajnymi nikt nie miał
szansy wbicia się na taką opkę. Którą się – przypominam – kupiło za grubą kasę.
Oczywiście, nie jest tak, że to przepadało. Trzeba było spojrzeć, gdzie i kiedy
będzie następna opka tego aktora, może się uda. W efekcie Richard Speight
musiał na drugi dzień pozować grubo ponad swój rozkład, co pociągnęło
oczywiście za sobą inne obsuwy – np. opki aktora, który miał być po nim lub
inne rzeczy, np. autografy.
Poza biletami sprzedano bowiem za dużo fotoopek. Powiecie,
że jestem głupia, bo inaczej przecież pewnie bym sama ich nie dostała. Pewnie
nie. Jednak sytuacja, w której ponad tysiąc osób wykupuje zdjęcie z aktorem,
który w sumie ma jakieś półtorej godziny na zdjęcia, jest po prostu chora. Sprzedano
również makabryczne ilości zdjęć J2 w różnej konfiguracji (straszna kasa), więc
należało je zrobić, w efekcie skracając również czas na panele, co uważam za
skandal, bo na to kupujesz bilet – zdjęcia czy autografy są opcją dodatkową.
Jakby tego wszystkiego było mało, do permanentnego stania w
kolejkach (witamy w Piekle!) doszło koszmarne niedoinformowanie uczestników.
Obsuwy – naturalne w takiej sytuacji – totalnie rozwaliły cały harmonogram,
który i tak trzeba było sobie samemu wydrukować, bo nie dorzucano go do pakietu
uczestnika. Harmonogramu, który zajmował dwie kartki A4… nazywa się to troską o
środowisko… a mnie ręce opadają. Jak zatem można było uzyskać informacje? Przez
Internet, konkretnie na Twitterze oraz na ekranach w halach. I wszystko byłoby
pięknie, gdyby nie fakt, że tak z ¼ uczestników (w tym niżej podpisana) nie
posiadała w UK dostępu do netu, a wifi hiltonowe nie działało zupełnie.
Informacje na ekranach były wrzucane chyba zupełnie przypadkowo, ponieważ kiedy
postanowiłam się do nich zastosować i pójść po autografy, odbiłam się od
zamkniętych drzwi, a panienka ich strzegąca oznajmiła mi, że to mój problem, że
nie mam dostępu do neta. Zamiast „Cześć”
mówiliśmy sobie „Hej, masz może Twittera?”.
Niczego nie ułatwiały dwa konta Rogue Events i to, że komuś ciężko było się
zdecydować, które wykorzystywać.
Jasną stroną byłyby panele, gdyby nie to, że by na nie
dotrzeć, nie można było stać w kolejkach, co – jak już wiemy – było niemożliwe.
Nic dziwnego, że obie sale ziały pustkami (najciekawiej wyglądały zawsze wolne
rzędy upgrade’ów, którzy latali i robili zdjęcia, a na których nie można było
przysiąść nawet na chwilę). Tyle chociaż, że dzięki temu na większości paneli
bez problemu dało się dopchać do zadania pytania (poza J2, oczywiście) –
porozmawiałam zatem chwilę z Jimem Beaverem, Mitchem Pileggim i Adrianne
Palicki. Niestety, kiedy na sali pojawili się J2 – czy to razem, czy osobno –
wypełniała się ludźmi nie tylko tymi, którzy mieli się na niej znajdować. Ze
względu na ograniczoną pojemność sal konferencyjnych, uczestnicy byli
przypisani do Hali 1 lub 2, jednak nikt tego nie sprawdzał zbyt gorliwie,
zdarzało się więc, że ludzie z Hali 2 nie zostali do niej wpuszczeni, bo zasiedli
na niej już ludzie z 1, którzy przez wcześniejsze kolejki przegapili panel u
siebie.
Widać te puste krzesła z przodu...
Powiecie, że przynajmniej zostały autografy lub opki. Opki –
jak już mówiłam – były bardzo pospieszne, bardziej nawet niż w poprzednich
latach, wywieszono zakaz proszenia o jakiekolwiek pozy, co jest w tym momencie
zrozumiałe, ale co wkurzało niemożliwie (nie miałam okazji poprosić Richarda o
skradzenie mi wianka, a taki był piękny plan, mój śliczny folderek z napisem
X-Files również nie doczekał się ujawnienia na opce z Mitchem). Wkurzało
zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę to, jakie cudeńka powstają na innych
konwentach. Z autografami nie było inaczej – można te sesje spokojnie nazwać
fabryką, podsuwasz, co chcesz mieć podpisane, ktoś macha podpis, nawet na
ciebie czasami nie patrząc, o jakiejkolwiek konwersacji można zapomnieć (a co
dopiero o otrzymaniu takiego autografu, jak za czasów mojego pierwszego
Asylum). Jeśli miałeś szczęście i do danego aktora akurat nie było kolejki, to
może mogłeś zamienić kilka słów, ale taka sytuacja nie trwała długo (mi się to
zdarzyło jedynie w przypadku Emily Swallow). Wyjątki były dwa – Mitch Pileggi i
Jim Beaver. Autografy Jima były wliczone w koszt biletu, więc można sobie te
tłumy wyobrazić, a Jim z każdym chciał zamienić choć kilka słów. Mitcha trzeba
było nabyć dodatkowo, co znacznie zmniejszyło kolejkę i dało mu czas na krótką rozmowę
i – uwaga – spersonalizowanie podpisu. To był szok! Co mnie mocno zdziwiło, nie
pozwolono mi nawet wręczyć Jensenowi mojej kartki (miałam dla każdego), bo „trwałoby
to zbyt długo”. No cóż, pozwolono ją wręczyć kilku pozostałym osobom i w jednym
przypadku wiem, że wzięła ją ze sobą i przeczytała…
Nazywam ten autograf - z oczywistych powodów - rozwodowym.
A to pewna niespodzianka :D Naprawdę się nie spodziewałam, że Emily nie dość, że karteczkę przeczyta, to jeszcze ją ze sobą zabierze...
Wiem, że w przyszłym roku konwent ma być jeszcze większy,
przeniesiono imprezę do innego miasta (co znacznie utrudnia dostęp osobom spoza
UK, bo najbliższe lotnisko to Manchester, a bilety autobusowe czy kolejowe to
koszt dodatkowy), gdzie ma być większy hotel. Dwie doby nie są jednak z gumy i
pewnych rzeczy nie da się po prostu przeskoczyć. Jeśli Rogue Events nie
zrezygnuje ze „skoku na kasę”, nie zacznie limitować pewnych rzeczy, będzie
jeszcze gorzej. Zamiast się cieszyć i dobrze bawić, ludzie jeszcze częściej
będą płakać w kącie, bo już nie mają siły i cierpliwości. Nawet mi się to
przydarzyło, kiedy chamsko zastawiono mi drogę do Jima, „bo już nie będzie podpisywał, sprawdzaj sobie na Twitterze, kiedy
ewentualnie będzie następna sesja”. Jasne, były i jasne punkty, o nich
napiszę następnym razem (choć ciężko powiedzieć, kiedy, bo sezon turystyczny
trwa w najlepsze), jednak jeśli będziecie mieli ochotę na konwent
supernaturalowy w Europie, odkładajcie raczej na Jus In Bello w Rzymie lub na
młodziutkie Purgatory w Niemczech. Asylum na pewno nikomu już nie polecę.
Co: Asylum -Unofficial Supernatural Convention
Kiedy: 7-8 maja 2016
Gdzie: Birmingham,
Wielka Brytania
